صدات رو واسه من نبر بالا.

یکی از دلایل پیشرفت تمدن انسانی در طول تاریخ "گفت‌وگو" بوده 

است. مباحثه، گفتمان، دیالکتیک. نه جنگ و جدل و پرخاش.

وقتی در بحثی عصبانی می‌شوی و شروع می‌کنی به فریاد زدن، 

ناخودآگاه چند پیام را به طرف مقابل می‌دهی.

یک_ من ضعیفم.

من توانایی حل مسئله را از راه منطقی و با استفاده از دلیل و برهان ندارم و می‌دانم حق با من نیست و حرف‌هایم پوچ است و بی 

معنی. بنابراین صدایم را بالا می‌برم تا تو بترسی و ضعف منطق من پوشیده شود.

دو_ من نمی‌خواهم این مسئله حل شود.

وقتی گوش‌هایم را می‌گیرم و شروع می‌کنم به داد و قال یعنی برایم اهمیتی ندارد که موضوع پیش آمده برطرف شود. مهم فقط این 

است که من حرفم را بزنم و همه کار کنم برای به کرسی نشاندنش.

سه_ من تو را دوست ندارم.

طبیعی و منطقی نیست که همه‌ی توانم را در حنجره‌ام جمع کنم و با جیغ و توهین و طعنه و تمسخر، آرامش را از طرف مقابل‌ام بگیرم 

و ناراحتش کنم. بعد حرف از دوست داشتن بزنم.

چهار_ من کودکم و هنوز به بلوغ فکری نرسیده ام.

در مواجهه با کوچک‌ترین مسئله و موضوعی نمی‌توانم خودم و رفتار و گفتارم را کنترل کنم و عصبانی می‌شوم و از کوره در می‌روم. این‌ها ویژگی‌های یک فرد بالغ است؟

به پیام‌های تلویحی و پنهان دیگر هم می‌توان اشاره کرد اما نمی‌خواهم متن از این طولانی‌تر شود.این بیت شعر را فردوسی از زبان رستم سروده. رستم که قهرمان بی‌بدیل شاهنامه است و زور بازو و توانمندی جسمانی‌اش غیر قابل انکار، به‌جای این که بر قدرت بدنی یا جنگاوری و خشونت توصیه کند این حرف را می‌زند:

بی‌آزاری و خامشی برگزین

که گوید که نفرین به از آفرین؟